عنيا قالت الحق

لو كنت عايش انا أكتب لناس تانيين
وفضلت أضحّك دا وأبكّى دا يسمعنى مين
لما أقول عن نفسى كلمه فى نفسى
أنا دامع الكلمات إنسان حزين
عايش وبخفى الضحكه جوا قلبى فى ضلمه
حالف ما تشوف الدنيا سنى الضاحك ولا مره
ودمعى يفضل نازل على خدى وقلمى وورقه
بكتب انا فيها اللى نفسى أقوله وبحسره
لقيت الدمع واقف وعنيا قالت كفايه حاذر
دا إنت المفروض تنازل كل دمع منى نازل
مش الاقى الضعف صابك وللجراح إنت متنازل
قلت لعنيا جراحى أكتر من بسمه فى القلب ضعفت من السكون
قالت ومين فى الضلمه يكسب إلا شعاع بسيط من نور
مين قبضته تكسر حيطان قلبه والف سور
أنا نفسى أشوف الضحكه فى عيونى الحزينه بس خايف
كل ما أضحك الاقى كل شيء حواليا زايف
والزيف برضه زى الضلمه مقدور عليه
لو تفكر إنت أقدر إنك تكشفه بإيديه
وإنت تفضل زى ما أنت
ضحكتك والبسم هباينه
مش تدارى الضحكه جوا ودموعى تقدر عليك
وإنت ناسى إن ربك هوا اللى كاتبها ليك
إنك تضحك وللا تبكى هوا دا مكتوب عليك
واللى ربك يوم يقوله يعود أكيد بالخير عليك
بس لازم زى ما بتاخد هتدى
مش تستنى لما الضحك لوحده يطلع من شفتيك
عنيا قالت الحق اللى مقدرتش أقوله فى الورق
والضحكه فى وشى هرجعها واحلف إنها
ما تخفى يوم من وشى إنما
الدمع للتوبه والضعف لربنا